De te behalen diploma’s naast A, B en C zijn ook D, E en F en Snorkelen te behalen (zie NSWZ.nl)

WELKE LEEFTIJD IS GESCHIKT?

Een 3-jarige kan soms al prima meedoen met een oudere broer of zus. Maar alléén is het vaak te moeilijk om al mee te doen met de les. Samen met broer of zus weet je na 5 lessen wel of het nut heeft...soms is het te vroeg.

4 jaar is een prima leeftijd om met zwemles te beginnen. Ze zijn nog lekker onbevangen en reageren enthousiast op dingen als jij ook enthousiast reageert.

Daardoor kunnen ze al een hoop leren doordat het een beetje vanzelf gaat (met de juiste oefeningen), sommigen kunnen ook al prima meedenken met de technische aanwijzingen,..het is aan de juf/meester om dat met aangepaste bewoordingen uit te leggen.

Een 5 of 6 jarige zal de techniek wat sneller onder controle hebben, maar onzekerheden/angst kunnen dat enorm tegenhouden. Ze zien al veel meer gevolgen van dingen en evt. gevaar,…niet allemaal natuurlijk...

Je moet het dus een beetje per kind bekijken.

De een zal beter met 4 op les kunnen, de ander met 5, hoe instrueerbaar is je kind, hoe staat hij/zij ‘in het leven’ (denker/doener),…enz.

Ik zeg: “Gewoon proberen”. Er is maar een week opzegtermijn bij mij, dus je kunt er zo weer mee stoppen.

LESSEN VAN EEN HALF UUR IS BETER:

De lessen zijn inderdaad ½ uur.

De spanningsboog van een kind tussen 4 en 6 jaar is ongeveer een kwartier (concentratie). Daarna nemen ze niet zoveel meer op. Bij lessen van een uur of meer gaat de meeste tijd op aan: wachten op anderen, wachten op een gezamenlijke instructie/aanwijzing, spelletjes, enz.

Bij ons is lestijd ook lestijd.

De kinderen zwemmen héél véél in dat ½ uur en oefenen steeds de techniek (van de schoolslag, borstcrawl, duiken + onder water zwemmen, enz.). Daarna mogen ze nog even spelen en is de les klaar.

Elke les heeft steeds dezelfde opbouw, kinderen vinden dat duidelijk en prettig (veilig). Ze weten wat ze moeten doen, wij vertellen ze steeds hoe het moet. Er wordt dus ook minder tijd verspeeld met het uitleggen ‘wat we gaan doen’. Er wordt alleen tijd besteed aan hoe je het moet doen. Daarbij kunnen verschillende methodieken gebruikt worden,...passend bij precies DAT kind.

Ze zijn dus zeker een kwartier tot 20 minuten geconcentreerd met de techniek bezig en dat blijft beter hangen. Zeker als je 2x per week gaat. Elke dag een kwartier zwemles gaat beter en sneller dan 1x per week 2 uur.

Kinderen worden onderschat, vind ik. Ze vinden het ook interessant en leuk om te LEREN hoe iets moet en leuk om het dan te KUNNEN. Daar genieten ze van, niet alles hoeft met spelletjes te worden aangeleerd. Het zijn vaak de volwassenen die denken dat het verveeld.

Een proefles bestaat bij ons eigenlijk niet:

1. Na 1 les kun je niet altijd zien of het wat gaat worden
2. Het kind vond het heel leuk, maar mag/kan nog niet verder, want het was proef…is moeilijk uit te leggen.
3. Mocht de eerste les niet zijn bevallen en je zegt op gaan we die les echt niet in rekening brengen.
4. Als de eerste les is bevallen “zit je gewoon op les” en we hebben altijd een opzegtermijn van 1 week.

GEEN NIVEAUGROEPEN:

Een kind hoort zijn eigen aanwijzingen te krijgen en elke les iets te onderhouden/verbeteren/automatiseren of iets nieuws te leren.

Soms ‘verstoppen’ kinderen zich een beetje door niet op te vallen en gewoon maar hun baantjes te doen. Het is aan de instructeur/trice om erop te letten dat elk kind weet wat hij/zij moet doen en hoe. Daarom hangen de schema’s aan de muur, dat is een vast punt waarbinnen de techniek geoefend kan worden.

Ik hou niet van niveaugroepen omdat:

1) kinderen bijna nooit op hetzelfde niveau blijven.

2) Ze moeten dan steeds verplaatst worden naar een volgende (andere) groep.

3) Ze letten niet op door de klassikale aanwijzingen (voelen zich niet aangesproken…ze zijn “een groep”).

4) Ze moeten dingen oefenen die ze al kunnen omdat de rest het nog niet kan.

5) Ze vallen meer op als ze iets niet kunnen.

6) De lesgever heeft minder persoonlijk contact..

Kortom: ik vind het beter als een kind op zijn/haar eigen niveau werkt en aanwijzingen krijgt die individueel zijn. Dat betekent bijv. dat je een kind op de voor hem/haar juiste manier kunt benaderen als je iets uitlegt (i.p.v. een klassikale aanwijzing).

Dit omdat je ze beter leert kennen!